Stan wojenny na terytorium Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej wprowadzono w nocy z 12 na 13 grudnia 1981 roku. Faktyczną władzę przejęło wojsko z generałem Wojciechem Jaruzelskim na czele, tworząc niekonstytucyjną Wojskową Radę Ocalenia Narodowego. Wojskowy zamach stanu wymierzony był przede wszystkim w ruch „Solidarność” i miał powstrzymać dalszą demokratyzację ustroju PRL. Internowano krajowych i regionalnych przywódców i działaczy antykomunistycznej opozycji politycznej. W pierwszych dniach do miejsc odosobnienia trafiło około 5 tysięcy osób. Liczba ta podwoiła się w statystykach w odniesieniu do całego okresu stanu wojennego. Zablokowane zostały początkowo połączenia krajowe i zagraniczne w centrach telekomunikacyjnych. Zajęto obiekty Polskiego Radia i Telewizji. Wprowadzono godzinę milicyjną od 22 do 6 rano. Na podstawie dekretu o stanie wojennym zawieszone zostały prawa i wolności obywatelskie. Nie mogły odbywać się żadne zgromadzenia, zawieszono działalność organizacji społecznych i kulturalnych, milicjanci oraz wojskowi legitymowali i przeszukiwali obywateli. Obowiązkowo każdy, kto udawał się poza miejsce zamieszkania, musiał posiadać przepustkę. Panowała wszechobecna cenzura. Wiele tytułów prasowych zniknęło z rynku, weryfikowano środowiska dziennikarskie. Strajki okupacyjne, które wybuchały w zakładach pracy, były brutalnie tłumione przez oddziały ZOMO i wojska. Krwawo zakończył się strajk w kopalni Wujek, gdzie życie straciło dziewięciu górników, a dwudziestu trzech zostało rannych. Stan wojenny zniesiony został dopiero 22 lipca 1983 roku.
.
Dziś obchodzimy 41. rocznicę dramatycznych wydarzeń 13 grudnia 1981 roku. W wielu miejscach w kraju pod pomnikami pamięci składane są kwiaty i zapalane znicze – w Słupsku przy siedzibie „Solidarności”. (jwb)
